Regulacje prawne dotyczące stosowania artykułów silikonowych w przemyśle spożywczym

Obojętny chemicznie, a jednocześnie bardzo odporny silikon da się praktycznie dowolnie formować, z uwagi na swą strukturę jest on też materiałem wyjątkowo łatwym do utrzymania w czystości. Nie wpływa na smak i zapach wchodzących w kontakt z nim produktów. Nic więc dziwnego, że tak chętnie wykorzystuje się go w przemyśle spożywczym. Jest to jednak obwarowane licznymi przepisami. Każdy kraj dysponuje własnymi regulacjami szczegółowymi w tej sprawie, zazwyczaj jednak precyzują one jedynie ogólne normy unijne, a konkretnie obowiązujące obecnie rozporządzenie (WE) nr 1935/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z 27 października 2004 r. w sprawie materiałów i wyrobów przeznaczonych do kontaktu z żywnością. W Polsce wiążąca jest ponadto ustawa z 25 sierpnia 2006 r. o bezpieczeństwie żywności i żywienia. Zgodnie z tą ostatnią, aby móc produkować materiały i wyroby przeznaczone do kontaktu z żywnością – również te silikonowe – dany zakład musi uprzednio uzyskać wpis do specjalnego rejestru prowadzonego przez właściwego terenowo państwowego powiatowego lub granicznego inspektora sanitarnego.

Dobra praktyka produkcyjna

Art. 3 wspomnianego rozporządzenia nr 1935/2004 narzuca zaś na taki zakład obowiązek wytwarzania rzeczonych wyrobów i materiałów w zgodzie z tzw. dobrą praktyką produkcyjną. Oznacza to konieczność wdrożenia odpowiedniej organizacji i gruntownego przeszkolenia personelu, zwłaszcza w temacie krytycznych etapów produkcji. Produkcja ta musi być odpowiednio udokumentowana, podobnie jak systemy zapewnienia i kontroli jakości. Bezpieczeństwo substancji stosowanych w produkcji artykułów silikonowych dla przemysłu spożywczego powinno być monitorowane przy udziale Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności, a zależy ono m.in. od wyboru materiałów wyjściowych, których wytwarzanie objęto odrębnymi przepisami.

Tworzywa sztuczne w branży spożywczej

Wszystkie te wymogi spełnia chociażby firma Larkis, która przestrzegać musi ponadto rozporządzenia (WE) nr 10/2011 z 14 stycznia 2011 r. w sprawie materiałów i wyrobów z tworzyw sztucznych przeznaczonych do kontaktu z żywnością. Zgodnie z nim w produkcji wykorzystywać można wyłącznie substancje dozwolone na podstawie stosownego unijnego wykazu. Rozporządzenie wyznacza też ograniczenia w zakresie stosowania tych substancji, czyli np. maksymalną ilość, jaka może migrować do żywności w kontakcie z nią (60 mg/kilogram). Ilość ta nie może bowiem zagrażać zdrowiu ludzkiemu, zmieniać składu produktów spożywczych w sposób niemożliwy do przyjęcia ani pogarszać ich cech organoleptycznych (smak, wygląd, zapach), co narzuca z kolei rozporządzenie nr 1935/2004. Zobowiązuje ono też do należytego znakowania artykułów silikonowych przeznaczonych do kontaktu z żywnością, tak by możliwe było prześledzenie drogi takiego artykułu na wszystkich etapach jego powstawania oraz obrotu.