Budowa pali CFA

Pale CFA stosowane są jako głębokie fundamenty i ściany palowe, stabilizują i uszczelniają podłoże. Użycie wiertnicy i pompy betonowej pozwala na szybkie umieszczenie pali w gruncie, co znacznie obniża koszty budowy w porównaniu z kosztami pali wierconych w rurach. Budowa nie jest hałaśliwa, nie powoduje też wstrząsów ani wibracji. Więcej o budowie pali CFA w artykule poniżej.

Technologia wykonywania pali CFA

Pełna nazwa tej technologii w języku angielskim to Continuous Flight Auger, natomiast w języku polskim formowanie świdrem ciągłym, stąd możemy spotkać się także ze skrótem FSC. Technika zaczęła się rozwijać błyskawicznie w latach 90, ze względu na dużą wydajność palownic i relatywnie niskie koszty. W niektórych krajach pale CFA całkowicie wyparły pale wiercone z rurowaniem oraz pale wbijane. Palownica wyposażona jest w ciągły świder ślimakowy, który wwiercany jest w grunt na odpowiednią głębokość w jednym cyklu. Urobek trafia do wnętrza świdra i zostaje usunięty na zewnątrz wraz z nim.

Etapy realizacji

Świder musi być ustawiony w taki sposób, by znajdujące się na końcu wiertło tracone znajdowało się centralnie w środku przyszłego pala. Wwierca się i zagłębia jednocześnie w grunt, rozpychając część urobku, co stabilizuje otwór. Gdy wiertło znajduje się na zadanej głębokości, świder zostaje podciągany i w tym samym czasie do wnętrza otworu tłoczona jest mieszanka betonowa. Pompa tłoczy ją bezpośrednio przez rurę stanowiącą rdzeń świdra. Następnie w mieszance umieszczane jest zbrojenie, przygotowane wcześniej w formie prefabrykatu - dowiadujemy się od firmy Geotest z Tychów, która realizuje roboty geologiczno-inżynieryjne.

Zbrojenie pali

Zbrojenie pali każdego typu nie jest konieczne do samego dna, zwłaszcza do bardzo głębokich pali CFA. Próba wprowadzenia zbrojenia do końca mogłaby spowodować szkody. Jeżeli na konstrukcję pala nie będą w przyszłości działały siły zginające, można zaprojektować go bez zbrojenia. Zbrojenie umieszcza się wówczas tylko w górnej części, by pal można było połączyć ze zwieńczeniem. Minimalny przekrój zbrojenia ustala się według norm PN-EN oraz Eurocode jak w przypadku innych konstrukcji żelbetowych. Rozstaw głównego zbrojenia to minimum 100 mm. Pręty mogą być ułożone w maksymalnie dwóch warstwach, promieniowo. Należy pamiętać o rozstawie dopasowanym do wielkości frakcji kruszywa.